Што чакае беларусаў пасля змены працоўнага кодэкса

Аб важных дэталях праекта Закона Рэспублікі Беларусь “Аб змяненні законаў па пытаннях працоўных адносін” расказалі на пасяджэнні Нацыянальнага савета па працоўных і сацыяльных пытаннях з удзелам прадстаўнікоў урада Рэспублікі Беларусь, Федэрацыі прафсаюзаў Беларусі і рэспубліканскага аб’яднання наймальнікаў. На этапе распрацоўкі законапраекта прафсаюзы выступілі з шэрагам прапаноў па ўзмацненню норм і гарантый для працоўных. Адным з іх стала пытанне аб прадастаўленні аплатнага сацыяльнага водпуску для работнікаў бюджэтных арганізацый.

Сёння большасць калектыўных дагавораў змяшчаюць норму аб тым, што работнікі могуць узяць дадатковы водпуск па сямейна-бытавых прычынах, напрыклад, у сувязі з вяселлем або нараджэннем дзіцяці, прычым – з захаваннем заработнай платы. Працягласць такога водпуску, як правіла, ад аднаго да трох дзён, аднак пры рэалізацыі гэтай нормы ў бюджэтных арганізацыях часта ўзнікалі пытанні па фінансаванню расходаў на аплату незапланаваных водпускаў. У сувязі з гэтым прафсаюзы настаялі на неабходнасці заканадаўчага замацавання магчымасці атрымання работнікамі бюджэтных арганізацый такіх водпускаў з захаваннем заработнай платы.

Унесены ў законапраект і іншыя навацыі, якія датычацца парадку прадастаўлення водпускаў. У прыватнасці, тым працаўнікам, якія сумяшчаюць працу і навучанне.

У сапраўдны момант наймальнік абавязаны прадаставіць работніку, які атрымлівае адукацыю ў завочнай або вячэрняй форме, водпуск для праходжання сесіі толькі ў тым выпадку, калі сам накіраваў гэтага работніка на навучанне. Калі ж работнік па ўласнай ініцыятыве жадае атрымаць адукацыю – прафесійна-тэхнічную, сярэднюю або вышэйшую, то адпусціць яе на гэты час з працы ці не – вырашае выключна сам наймальнік. Гэта несправядліва ў адносінах да работніка, які зацікаўлены ў тым, каб павысіць свой прафесійны ўзровень.

Федэрацыя прафсаюзаў Беларусі

У сувязі з гэтым у законапраекце ўсталюецца іншы падыход – наймальнік у любым выпадку будзе абавязаны прадаставіць водпуск для атрымання адукацыі, калі работнік выкажа такое пажаданне.

Пэўныя навацыі прапісаны і адносна ўмоў для праходжання дыспансерызацыі.

Практыка паказала, што далёка не заўсёды работнікі могуць прайсці дыспансерызацыю ў нерабочы час, а наймальнікі часта не зацікаўлены ў тым, каб садзейнічаць у гэтым. У сувязі з гэтым прапануецца ўвесці абавязковую норму, пры якой 1 раз на 3 гады работнікі маладога ўзросту маюць права на выхадны дзень для праходжання дыспансерызацыі і пры гэтым за імі захоўваецца сярэдні заробак па месцы працы. Работнікі пасля сарака гадоў будуць вызваляцца ад працы з захаваннем сярэдняга заробку на 1 дзень 1 раз на год. А тым, каму да агульнаўстаноўленага пенсіённага ўзросту засталося 5 гадоў, і тым, хто ўжо дасягнуў гэтага ўзросту, павінны будуць выдзяляцца два дні адзін раз у год з захаваннем сярэдняга заработку.

Увядзенне вышэйназванай нормы дасць магчымасць аптымізаваць парадак правядзення дыспансерных аглядаў асоб працаздольнага ўзросту, забяспечыць іх якасць, павысіць эфектыўнасць мер па выніках медыцынскіх аглядаў і матывацыю грамадзян да захавання і ўмацавання свайго здароўя.